ای همه ء هستی من

ای همه ء وجودمن

ای همه ءامید من

ای خون تو رگ های من

با تو به آرزو هام می رسم

عشق من با تموم وجود دوست دارم

غروبا میون هفته برسر قبر یه عاشق

یه جوون میاد میزاره گلای سرخ شقایق

بی صدا میشکنه بغضش روی سنگ قبر دلدار

اشک میریزه ازدو چشمش مثل بارون وقت دیدار

زیر لب با گریه میگه: مهربونم بی وفایی

رفتی ونیستی بدونی چه جگرسوزه جدایی

آخه من تورومی خواستم اون نجیب خوب وپاک

اون صدای مهربون *نه سکوت سرد خاک

تویی که نگاه پاکت مرهم زخم دلم بود

دیدنت حتی یه لحظه*راه حل مشکلم بود

توکه ریشه کردی با من*توی خاک بی قراری

توکه گفتی با جدایی  هیچ میونه ای نداری

پس چرا تنهام گذاشتی توی این فصل سیاهی

توعزیزترینی امایه رفیق نیمه راهی

داغ رفتنت عزیزم خط کشیدروبودن من

رفتی ودیگه چه فایده ناله وضجه وشیون

توسفرکردی به خورشید*رفتی اونور دقایق

منوجاگذاشتی اینجا بادلی خسته وعاشق

نمی خوام بی تو بمونم*بی تو زندگی حرومه

توکه پیش من نباشی*همه چی برام تمومه

 عاشق خسته وتنهاسرگذاشت روخاک نمناک

گفت جگرگوشه ی عشقودادمش دست توای خاک

نزاری تنها بمونه همدم چشم سیاش باش

شونه کن موهاشوآروم* شبا قصه گوبراش باش

وغروب  با اون غرورش نتونست دووم بیاره

پاکشید ازآسمون وجاشودادبه یک ستاره

اون جوون داغ دیده بادلی شکسته ازغم

بوسه زد روخاک یارودورشدآهسته وکم کم

ولی چندقدم که دورشددوباره گریه روسرداد

روشوبرگردوندو دادزد

به خدانمیری از یاد

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار

به جلوه‌های شهادت که زندگی مدام است

سلام ما به حسین و به قبله‌گاه نمازش
به جایگاه قیام و به گاه راز و نیازش

سالام ما به عزیزان دشت کرب‌ و بلا
مهاجران سفر کرده در دیار بلا

سلام ما به تن رنجدیده سجاد
به اشک دیده شب‌های حضرت سجاد

سلام ما به علمدار زاده زهرا
به دست‌های قلم گشته‌اش در آن صحرا

سلام ما به علی‌اکبر جوان حسین
به فرق منشق او نزد دیدگان حسین

سلام ما به رباب و اصغر بی‌شیر
به کام تشنه و آن حنجر بریده و ۹۱

سلام ما به گل روی نوجوان حسن
به قاسم آن گل خوشبوی بوستان حسن

سلام ما به رقیه به زینب کبری
به ناله سر کن ایام ماتم زهرا

سلام ما به شهیدان روز عاشورا
به اشک چشم یتیمان مانده در صحرا

سلام ما به اسیران راه کوفه و شام
بر آن زنان غمین کودکان ناآرام

سلام ما به رئوس بریده شهدا
به رأس انور سالار سیدشهدا

بر آن سری که به نی آیه‌های قرآن خواند
به محملی که در آن زینب اشک غم افشاند

بر آن خرابه نشینان مانده در ظلمت
به شأن و جاه اسیران عرصه عصمت

هزار لعنت حق طاهری به قومی باد
که ظلم و جور و بنایش بروزگار نهاد